| Werner had geen hele dag zonder drank nodig om tot het besef te komen dat de breuk onvermijdelijk was. Hij stapte de volgende ochtend in zijn auto richting kust en reed vol gas, vol hoop, nuchter de verlossing tegemoet. De N49 had voor hem altijd al een speciale betekenis gehad. Enerzijds was er altijd een feestgevoel geweest op die weg, omdat ze er met het gezin al vele vakanties hadden doorgebracht, in betere tijden, maar ook omdat de zee zijn droom was, een plaats waar hij tot rust en tot zichzelf kon komen. Hij lapte wat zijn ex – waauw wat een fantastisch woord – zou vermoeden aan zijn laars en reed in Knokke de Dumortierlaan in, waar het vastgoedkantoor Immojoly was, de makelaar bij wie ze al hun vakanties al geboekt hadden. De vrouw aan de receptie herkende hem niet en er waren weliswaar twee appartementen beschikbaar met frontaal zeezicht. Het mooiste kostte duizend Euro en was het snelst beschikbaar: nog één maand volhouden. Werner tekende het contract en liep met oprechte trots het kantoor buiten. Hij knipoogde naar zichzelf in de deur. ‘Nu nog een Ferrari’, fluisterde hij tegen zichzelf. ’s Avonds was hij netjes op tijd thuis zodat zijn nuchtere escapade ongemerkt bleef. Hij negeerde haar bewust en ging op tijd slapen om in zijn dagboek verder te schrijven. De voorbije nacht was lang, tv gekeken, naar mijn pc gelopen, nog een zoveelste sigaret gerookt. Wat me wakker hield, was vreemd genoeg niet een verlangen naar drank, maar wel de vraag hoeveel slapeloze nachten me nog restten. Overdag had ik geen behoefte om te drinken, even voor het middagmaal wel omdat ik een aperitiefdrinker ben en omdat het weekend is. Na het middagmaal was de drang helemaal weg omdat ik nooit gedronken heb op een volle maag. Liever sloeg ik een maaltijd over om te kunnen blijven drinken. Toen we in de late namiddag een glaasje Champagne aangeboden kregen bij vrienden, weigerde ik en vroeg ik een fruitsap. Er viel niet echt een stilte, maar ik voelde me niet op mijn gemak. Thuisgekomen zouden we frietjes bakken. De aperitiefdrang was enorm, maar ik gaf niet toe, ik drink niet meer in het bijzijn van mijn nieuwe ex (wat een super woord!) Het moeilijkste moment bood zich aan, vanuit een onverwachte hoek. Ik was plots alleen thuis met de kinderen, die sliepen. Ik heb hard moeten doorbijten om me niet te laten verleiden. Wat ik nu vooral voel is een leegte. Ik vraag me af of het die leegte was die ik dagelijks opvulde met Bacardi-cola. Wat wil ik wegdrinken? Onlangs had ik een huiszwam in huis en de verdelger zei me droogjes dat je de oorzaak moet wegnemen. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Een constante temperatuur, een constante hoge vochtigheid, een windstille donkere omgeving, hout en één van de miljarden spoortjes uit de lucht kunnen in een mum van tijd een cel transformeren in een huiszwam van één vierkante meter. Wat is de oorzaak van mijn leegte? De saaiheid van mijn job? Het feit dat ik bijna altijd van thuis werk en dus altijd gelegenheid heb om te drinken? Een naar de afgrond hellende relatie, of de steeds toenemende zelfmoordgedachten? Ik denk dat deze vier dingen voor elke psychiater al een dodelijk cocktail zijn, of misschien wel een vette kluif? Wat is mijn vette kluif dan? Wat wil ik? Wil ik wel minder gaan drinken, of zelfs stoppen zoals ik nu probeer? Gaan een leukere job en een echtscheiding mijn problemen oplossen. En ga ik me om die reden dan niet meer bezatten? Of gaat het ‘niet drinken’ mij een betere job en een betere relatie geven, waardoor mijn zelfmoordneiging het gaat begeven? Het is veel complexer dan ik dacht. De grootste winst van de dag is dat ik geen enkel schuldgevoel heb en dat ik me nog herinner wat ik gedaan en gezegd heb, maar het vult absoluut niet de leegte die ik voel. Ex-ex-ex-ex-ex scandeerden mijn lippen tot ik in slaap viel. Ik werd wakker met een glimlach om mijn mond, hoe lang was dat geleden? |
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .